30 Δεκ 2009

Χριστουγεννιάτικες σκέψεις...

Κάθε χρόνο αυτές τις μέρες μας πιάνει μια μελαγχολία, μια αίσθηση μοναξιάς και έλλειψης κάποιου πράγματος που δεν μπορούμε ακριβώς να το προσδιορίσουμε. Μπορεί απλά να είναι η μελαγχολία και "κατάθλιψη" των Χριστουγέννων ή ο απολογισμός της χρονιάς και της ζωής που πέρασε. Τι κάναμε; Τι δεν κάναμε; Για τι μετανιώσαμε και για τι δεν πρέπει να μετανιώνουμε;
Τελικά τι είναι αυτό που μας κάνει πραγματικά ευτυχισμένους και ως που οριοθετούμε τα πρέπει, τα μη, τα γιατί, τα μήπως;
Κάθε χρόνο, τις τελευταίες μέρες του απολογισμού και με την ελπίδα για μια νέα και καλύτερη χρονιά ίσως πρέπει να αναλογιστούμε πως να αλλάξουμε-αν χρειάζεται-τους εαυτούς μας, να βρούμε το νόημα στα πράγματα που θέλουμε και να βάλουμε τις προτεραιότητες όπως επιθυμούμε. Εξάλλου με τους εαυτούς μας θα περάσουμε και τη νέα χρονιά και τις επόμενες. Είναι καιρός πλέον να συμβώνουμε αρμονικά και ειρηνικά με τις πράξεις και τις σκέψεις μας, τις πιθανότητες και τις σιγουριές μας, τα αρνητικά και τα θετικά μας!
Καλή χρονιά σε όλους με υγεία, ευτυχία και επιτυχία...

2 σχόλια:

  1. Πολλες φορες το να συμβιωνουμε αρμονικα με τον εαυτο μας προϋποθετει οτι οι αλλοι θα μας επιτρεψουν να το κανουμε...Δεν ειναι ευκολη υποθεση...Καμια φορα προσπαθουμε να συμβιωσουμε με εμας μη γνωριζοντας ολους τους παραγοντες και το δολο των αλλων.Να εχουμε υγεια ειτε ειναι καλη η χρονια ειτε οχι

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Πάντα θεωρούσα την "κατάθλιψη" των γιορτών μορφή "πολυτέλειας". Και είναι μια μορφή πολυτέλειας, γιατί απαιτεί χρόνο (το χρόνο που αφιερώνουμε στον εαυτό μας για τον απολογισμό του έτους) και η θεραπεία που συνήθως επιλέγεται απαιτεί και χρόνο και χρήμα. Χρόνο που θα αξιοποιήσουμε για εμάς και τα αγαπημένα μας πρόσωπα, και χρήμα που θα ξοδέψουμε για τα απαραίτητα αγχολυτικά και "εξαγνιστικά" δώρα.

    Οι επιλογές μας, ο τρόπος και η στάση ζωής μας, οι άνθρωποι που μας πλαισιώνουν, τα θέλω και οι επιθυμίες μας, οι ανάγκες και τα πρέπει, υπάρχουν όλη την υπόλοιπη χρονιά. Και θα υπάρχουν και όλες τις επόμενες που θα ακολουθήσουν. Αλλά το ντυμένο με το μανδύα της χαράς κλίμα των γιορτών, τα λαμπιόνια που στολίζουν άχαρες τσιμεντουπόλεις, οι προβολείς των καταστημάτων που περιμένουν τις γιορτές να ξεπουλήσουν, η δημιουργημένη παράνοια της επιβεβλημένης "κατάνοιξης" απογυμνώνουν την καθημερινότητα και φέρνουν στο προσκήνιο επιθυμίες, θέλω, απαιτήσεις, αναθεωρήσεις.

    Και το σημαντικότερο, προσφέρουν (οι γιορτές) το χρόνο όχι να τα πραγματοποιήσεις, αλλά να τα υποκαταστήσεις. Και μπορείς να το κάνεις σε τέτοιο βαθμό, ώστε με το πέρας των γιορτών να σκεπαστούν με τα σκισμένα περιτυλίγματα, να πνιγούν στις βραδινές εξόδους κατανυκτικής οινοποσίας, να χαθούν στις αγκαλιές και τα φιλιά αγαπημένων προσώπων...

    Αν πάλι όλη την υπόλοιπη χρονιά δεν "ευκαιρήσουμε" να ονειρευτούμε, να συλλογιστούμε, να αναθεωρήσουμε και να επαναπροσδιορίσουμε θέλω, ανάγκες, επιθυμίες και προσδοκίες, ας είναι τότε οι γιορτές μια καλή αφορμή να μας το υπενθυμίζει...

    ΑπάντησηΔιαγραφή