23 Οκτ 2009

Για ποια ειδίκευση μιλάμε ακριβώς;

Τα παλιά τα χρόνια-που θα έλεγε και η γιαγιά μου-υπήρχε ένας άνθρωπος για όλες τις δουλειές. Κι αυτό όχι γιατί πάντα ήταν άξιος αλλά γιατί λίγοι είχαν σπουδάσει και είχαν αποκτήσει ειδίκευση σε συγκεκριμένο αντικείμενο. Κατά συνέπεια ο "σπουδαγμένος" έπρεπε να βρει τη λύση σε όλα τα προβλήματα και να αναλάβει αρμοδιότητες που δεν είχαν πάντα σχέση με το επάγγελμά του.
Σήμερα όμως, ζούμε στον 21ο αιώνα και τα πράγματα θα έπρεπε να έχουν αλλάξει...Δυστυχώς, πριν λίγο συνειδητοποίησα ότι κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Ένας συντηρητής στην πόλη μου ανέλαβε να σχεδιάσει και να οργανώσει ένα μουσείο, μια περιοδική και περιοδεύουσα έκθεση ζωγραφικής και φυσικά να γράψει το απαραίτητο κειμενικό υλικό. Άρα, εγώ, ως μουσειολόγος μπορώ να κάνω τα σχέδια του κτιρίου του μουσείου και ο αρχιτέκτονας θα μπορούσε να κάνει τη συντήρηση...
Επομένως, θα πρέπει όλοι όσοι έχουμε σπουδάσει τόσα χρόνια, όσοι ξοδέψαμε χρόνο και χρήμα και προσπαθούσαμε να πάρουμε πτυχία, μεταπτυχιακά και διδακτορικά να αναγνωρίσουμε τη ματαιότητα των κόπων μας;
Για ποια ειδίκευση και γνώση μιλάμε επιτέλους στην Ελλάδα του σήμερα όταν ένας άνθρωπος-με δύο γνωστούς παραπάνω-μπορεί να "αντικαταστήσει" πολλούς; Και επιτέλους δεν πρέπει να είναι θέμα γνώσεων και ικανοτήτων η εκάστοτε εργασία;

3 σχόλια:

  1. Τα αίτια του φαινομένου πολλά:
    Α. Κοινωνικά. Ειδικότερα στις κλειστές κοινωνίες, η εύρεση εργασίας είναι συνδεδεμένη, αν όχι ταυτισμένη με τον ιστό των κοινωνικών επαφών του ατόμου. Κατάσταση που δύσκολα αποβάλλεται από την ίδια την κοινωνία, αφού, σε ατομικό επίπεδο, αρκετοί από εμάς δεν λειτουργούμε αξιοκρατικά. Το αίσθημα φιλίας ή αλληλεγγύης απέναντι σε κάποιο συγγενή, γνωστό ή φίλο υπερτερεί έναντι της αξιοκρατίας.

    Β. Οικονομικά. Λίγο πολύ, γνωστά πράγματα... Τη δουλειά την παίρνει αυτός που θα ζητήσει τα λιγότερα λεφτά. Πτυχία, μεταπτυχιακά, ειδικεύσεις, απλά μεταφράζονται ως μεγαλύτερος μισθός, μεγαλύτερο κόστος και λιγότερο κέρδος για τον εργοδότη. Απλή μαθηματική εξίσωση της οποίας η βέλτιστη λύση είναι η ελαχιστοποίηση του αγνώστου (στην προκειμένη περίπτωση, η αμοιβή του εργαζόμενου)...

    Γ. Πολιτικά. Και εδώ είναι το ζουμί της υπόθεσης.. Απόφαση πολιτικής (και όχι πολιτική απόφαση) θα έπρεπε να είναι ο ξεκάθαρος διαχωρισμός εργασιακών δικαιωμάτων σε παραπλήσια επαγγέλματα. Όπως έχουν τα πράγματα σήμερα, πρέπει ο κάθε κλάδος να οργανωθεί και να διεκδικήσει ξεκάθαρα και ασυμβίβαστα εργασικά δικαιώματα, ώστε να μην υπάρχει το φαινόμενο του "μπλέκει ο ένας στα χωράφια του άλλου"... Δύσκολο, αλλά αναγκαίο.

    Τεσπα, δε σε βοηθάω και πάρα πολύ με αυτά, εσύ μπορείς, αν είναι με προκύρηξη η θέση να προσβάλλεις με αγωγή την επιλογή, αν είναι στον ιδιωτικό τομέα, δεν μπορείς να κάνεις τίποτα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Δεν μπορώ να κάνω τίποτα!Είναι "άτυπη" η θέση και την πήρε ο γνωστός του κυρίου...Όμως, "Αγιε μου Βασίλη" ήμουν καλό και εργατικό παιδάκι φέτος, στείλε μου κάτι καλό για την καινούρια χρονιά κι εγώ θα γίνω καλύτερος άνθρωπος!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή