Μουσειολογία και ζωή!

Η επιστήμη της μουσειολογίας παρουσιάζει πολλά κοινά στοιχεία με τη ζωή. Η πρώτη, όπως έχω αναφέρει σε προηγούμενο κείμενο, σχεδιάζει ένα μουσείο ή μια έκθεση, με απώτερο σκοπό την επίτευξη της επικοινωνίας με τον επισκέπτη. Η έρευνα και μελέτη της συλλογής, η γνώση και αντίληψη του χώρου, η σύνθεση και σύνδεση διαφορετικών παραμέτρων(θέση, προσβασιμότητα, τιμές, επισκεψιμότητα, ομάδες κοινού, εκπαιδευτική αξία, προϋπολογισμός κ.α.), η ικανοποίηση του Κυρίου του έργου, η θεωρητική παρουσίαση του εκθεσιακού και μουσειακού χώρου, ο διαχωρισμός των ενοτήτων και η κατανομή των αντικειμένων σε αυτές, η αρχιτεκτονική παρουσίαση του μουσειολογικού σκεπτικού και η επιλογή των υλικών, των χρωμάτων, των κειμένων και των φυλλαδίων έχουν ένα και μοναδικό στόχο: να περάσουν το μήνυμα στον επισκέπτη. Και μάλιστα να το περάσουν σωστά. Να καταλάβει ο επισκέπτης αυτό που θέλει ο μουσειολόγος ή τουλάχιστον-δεδομένου ότι έχουμε επισκέπτες διαφορετικών γνωστικών και αντιληπτικών επιπέδων-να κατανοήσει το μήνυμα που είναι πιο κοντά στην κεντρική μουσειολογική ιδέα. Τότε θεωρείται επιτυχημένη μια μουσειολογική προσπάθεια.
Τότε θεωρείται επιτυχημένη και η ζωή. Όταν το φαίνεσθαι ταυτίζεται με το είναι και το θεωρείν. Και θα εξηγήσω αμέσως τι εννοώ. Το φαίνεσθαι είναι η εικόνα που έχουν οι άλλοι για τον εαυτό μας, αυτό που αντιλαμβάνονται βάσει της συμπεριφοράς μας, της αντίδρασής μας, των ιδεών και των απόψεών μας. Το είναι είναι αυτό ακριβώς που είμαστε. Το φαίνεσθαι, λοιπόν και το είναι δεν έχουν τη δυνατότητα πάντα να ταυτίζονται. Όταν συμβαίνει αυτό είναι πραγματικά άξιο λόγου, καθώς αυτό που όντως είμαστε, αυτό ακριβώς αντιλαμβάνονται και οι άλλοι γύρω μας ότι είμαστε. Τέλος, το θεωρείν είναι η εντύπωση που έχουμε για τον εαυτό μας, ο άνθρωπος που νομίζουμε ότι είμαστε και δείχνουμε προς τα έξω. Όταν και τα τρία ταυτίζονται το μήνυμα του χαρακτήρα και της προσωπικότητάς μας γίνεται αντιληπτό, όπως θέλουμε να γίνει. Το μήνυμα της ζωής μας περνά «σωστά» στον άλλο.
Το είναι αντιστοιχεί στην αληθινή προσωπικότητα και το χαρακτήρα ενός ανθρώπου, στο κεντρικό μήνυμα που θέλει και πρέπει να αναδείξει ο μουσειολόγος. Το θεωρείν είναι αυτό που πιστεύει κάποιος ότι είναι, είναι αυτό που πιστεύει ο μουσειολόγος ότι θα δείξει στον επισκέπτη. Το φαίνεσθαι είναι η εικόνα του ανθρώπου που βγαίνει προς τα έξω, η εικόνα του μουσείου προς το κοινό. Όταν αυτά τα τρία ταυτίζονται δεν υπάρχει σύγχυση, περνάει το μήνυμα σωστά. Όταν, όμως, υπάρχουν τρεις διαφορετικές εικόνες του ίδιου ανθρώπου και τρία διαφορετικά μηνύματα της ίδιας έκθεσης, τότε πόσο αντιληπτή θα είναι αυτή στον επισκέπτη;