Μουσειολογία και συμφέροντα...

Από αρχαιοτάτων χρόνων η εργασία προϋπέθετε τη σύμπραξη-με οποιοδήποτε τρόπο-δύο ή περισσοτέρων συνήθως, ατόμων, του εργοδότη και του εργαζομένου/-μένων. Ο πρώτος ήταν και είναι αυτός που αποφασίζει τι θέλει, πως το θέλει και πόσο πληρώνει. Ο δεύτερος είναι αυτός που ακολουθεί τις διευκρινίσεις του πρώτου και ξεκινά την υλοποίηση του έργου.
Στην περίπτωση του μουσειολόγου, ο πρώτος είναι ο Κύριος του έργου, ο οποίος μπορεί να είναι φυσικό πρόσωπο νομικού ή ιδιωτικού δικαίου. Ο Κύριος του έργου, λοιπόν, αποφασίζει τι είδους μουσείο θέλει, σε ποιο κοινό απευθύνεται, τις προσδοκίες έχει και ποιος θα είναι ο προϋπολογισμός του έργου. Όλα αυτά είναι και ακούγονται λογικά. Ο μουσειολόγος βασιζόμενος σε όλα τα παραπάνω διεκπεραιώνει τη μελέτη για το θεωρητικό στήσιμο του μελλοντικού μουσείου.
Κάπου εδώ, όμως προκύπτει το πρόβλημα του συμφέροντος από τον Κύριο του έργου, του οποιαδήποτε συμφέροντος που μπορεί να αφορά στα οικονομικά, στο βόλεμα κάποιων ατόμων, στην αποφυγή δυσαρέσκειας των δωρητών των αντικειμένων, στην αποφυγή απομάκρυνσης από το κτίριο που είναι μέχρι στιγμής ο Κύριος του έργου και που θα γίνει μουσειακός χώρος κ.α.
Όταν αναλαμβάνεις, όμως, μια εργασία, η οποία από την αρχή βασίζεται σε κανόνες και προβληματισμούς που προκύπτουν στη συνέχεια για ποιο λόγο θα πρέπει να μειώσεις την παραγωγικότητα και την επιτυχία του έργου για τα μικροσυμφέροντα μερικών;
Πρέπει να υπάρχει ένα όραμα για το μέλλον που να μην υπακούει σε ανθρώπους και καταστάσεις, ειδικά αυτές της μικροπολιτικής, αλλά σε ένα πολιτισμό και μια κουλτούρα, σε μια ελπίδα για ένα ωριμότερο και καλύτερο αποτέλεσμα στη γνώση και την ψυχαγωγία...